Hoe kun je meer natuurlijk omgaan met mindfulness? Deel 1
Mindfulness en ook meditatie zijn toch dè hulpmiddelen om rust te brengen in je hoofd?
Dat je stress, spanning kunt loslaten door aandachtig in het huidige moment te zijn met vriendelijkheid en acceptatie naar jezelf? Leert onderkennen wat is, waardoor met name de dingen die je als negatief, zwaar, lastig of indrukkend ervaart wat minder vat op je hebben?
Zo las ik laatst dat stress zelf het probleem niet is, wel de manier hoe je er tegenaan kijkt. Een kwestie van anders waarnemen, zonder oordeel en als het even kan een ‘nieuwe’ keuze maken.
Dat is juist wat de basis van mindfulness en meditatie te bieden heeft. Niet stoeien met je hoofd, niet ingaan op die belastende gedachtenstroom, die toch steeds weer gewoon ‘aangaat’ doordat je mens bent en ervaringen hebt. Simpel?
Niet echt… Al zòlang wil ik ‘het’ zo graag kunnen en dan natuurlijk vooral op de kritische momenten, als mijn lijf stress stofjes produceert, er bijkomende emoties tekeer gaan en mijn hoofd er met me vandoor gaat.
Is het een kwestie van meer oefenen, mindfulness en meditatie me nog meer eigen maken? Ben ik daarin niet consequent genoeg, heb ik te weinig zelfdiscipline?
Oh wacht even dit is best negatief. Een andere keuze:
Hoe kan ik wel praktisch verder komen, hoe gebruik ik mindfulness als ik niet zo vaak oefen? Wat als een antwoord hierop mij helpt de steeds weer nieuwe opkomende uitdagingen in mijn leven met minder onbalans te doorleven?
Dus hoe kan ik het natuurlijk ‘doen’, zijn?
De praktijk, een ochtend...
Bij ’t ontbijt ervaar ik een nare lading in mijn buik, ik voel m’n wenkbrauwen ervan krommen. Het is tijd dat ik aan ’t werk ga. Daar begin ik in gedachten me af te reageren op iets wat niet meezit. Al gauw daarna trek ik redelijk lomp de stofzuiger om omdat hij weer blijft hangen en wat later onderweg vind ik tot drie keer toe dat anderen heel onhandig gedrag vertonen in het verkeer.
Als ik een broodje zit te eten voel ik me 1 en al chagrijn, ik wil me niet zo voelen en raak geïrriteerd over mezelf. Het is zo aanwezig dat ik me ineens intens bewust ben van het NU en ik kies ervoor alle eerdere signalen te zien. Ik kies voor aandacht. Niet door te denken hoe ervan af te komen, maar door het te onderkennen en te stoppen met oordelen en liefdevol aandacht te geven aan mij. Er te zijn voor mij. Deze signalen, ze vragen al de hele ochtend om verbinding met mij!
‘Hey me!’, ‘wat een sensaties in m’n lijf zeg, pffff zucht, en wat een gedachten gedoe in mijn hoofd’. Het onderkennen is de sleutel terug naar balans en vrede in en met mezelf, het opent zelfacceptatie. Ik hoef niets te fixen aan mezelf en of de ander(en). Het zuchten geeft lucht en ik sta op en zet thee. Dan merk ik dat ik een broodje eet en goh wat zijn de bloemen op tafel groot en kleurrijk geworden. Hey, ik ben er weer.
Was dit mindfulness in de praktijk? Ja toch? Dus ik doe het en het werkt! Simpel? Ja och redelijk. Is de oorzaak wel opgelost denkt mijn hoofd? Geen idee, ik ga door met wat is…
Ik geef het dus al een ervaringsgerichte invulling in mijn leven. Ik leer graag nog meer van mezelf… en van jou?
Hoe doe jij ‘het’?
Harte groet, Gilia
